Siatkówkowe story

No to zaczynam blog z innej beczki :) Od kiedy tylko pamiętam zawsze lubiłam oglądać siatkówkę. Mam nadzieję, że wam się spodoba :) 
Siatkówkowe story  
Zapraszam :)

...

Nie miałam nawet czasu kiedy wam wszystkim podziękować !!!
Dziękuje za wszystkie wyświetlenia. Mimo, że ich było bardzo mało. Jeszcze raz dziekuję :) Mam nadzieję, że podobała wam się historia Moniki i Maćka. Mimo, że to był mój pierwszy blog nie dokońca jestem z niego zadowolona. To nie tak miało się skończyć. Miało być inaczej, miałam troche pokomplikować ich życie, ale moja wena jak szybko poszła tak nie chciała przyjść.
Dziękuje
Dziękuje
i jeszcze raz Dziękuje :)
Do miłego zobaczenia
J. :)

Epilog

„To już jest koniec niema już nic. Jesteśmy wolni możemy iść.”

Elektryczne Gitary – Koniec

Przyjechaliśmy już z naszej podróży poślubnej. Dużo zwiedziliśmy. Nogi nas bolały, ale przemierzaliśmy następne zakątki Rzymu. Na pamiątkę zrobiliśmy sobie chyba z milion zdjęć. Kupiliśmy kilka pamiątek dla nas, Piotrka, naszych rodziców, Mariki i Michała. Najchętniej choćby jutro wyjechałabym tam z powrotem. Piękny kraj, zabytki i słońce, które ogrzewało nasze ciała. Mimo, że u nas w Polsce jest jak na ten miesiąc ciepło, tam jest naprawdę gorąco. Piotrek z niecierpliwością czekał na nas. Odliczał dni do naszego przyjazdu. Dzwonił kilka razy dziennie, a my żałowaliśmy, że nie zabraliśmy go ze sobą.

 6 miesięcy później ...

Jestem w 5 miesiącu ciąży. Wszystko jest dobrze. Na szczęście takie rzeczy jak spanie całe dnie, zmiany nastroju czy wymioty mnie ominęły. Nie powiem, że całe dnie bym jadła kiszone ogórki na zmianę z czekoladą, ale naprawdę dobrze się czuje. Nic mi nie dolega. Mój ukochany mąż nie pozwala mi nic robić jakbym była jakaś umierająca, a ciąża to nie jest choroba. Na to się nie umiera, ale przecież nie przetłumaczysz to facetom. Wiemy, że to będzie dziewczynka nawet mamy już imię wybrane. Aleksandra tak chcemy jej dać na imię, ale na wszelki wypadek mamy też imię dla chłopca. Filip tak będzie miał na imię. Wszystko na razie przebiega prawidłowo. Maciek z Mariką wpadli w szał i już nie długo nie starczy mi szaf na te wszystkie ubranka, kaftaniki, śpioszki, maskotki, smoczki, butelki. Łóżeczko i wózek już dawno kupione. Jestem szczęśliwa, że mam takiego męża, ale czy on czasem nie przesadza. Wiem, że dla niego to jest nowość, wiem, że cieszy się, że zostanie tatą, ale naprawdę przydało by mu się trochę spokoju. Mimo, że lekarz obiecuje nam, że to będzie dziewczynka nie mamy dużo różowych ubranek. Już za tydzień był ślub Mariki i Michała. Bardzo się cieszyłam z tego powodu. Z Maciejem zostaliśmy świadkami na ich ślubie. Zaproszeni byliśmy tylko my, chrzestni, rodzice i dziadkowie. Mój ciążowy brzuszek już naprawdę bardzo mocno widać. Niedługo będę wyglądała jak ciężarówka. Co chwilę kupuję sobie ubrania bo w poprzednie już się nie mieszczę. Dobrze, że mam beżową sukienkę rozkloszowaną od biustu bo wątpię czy bym się w nią zmieściła w dopasowaną do mojej teraźniejszej figury mimo, że była kupiona dopiero 2 tygodnie temu. Chcę przyzwoicie wyglądać na ich ślubie.

Tydzień później...

To jest właśnie ten dzień, w którym Marika z Michałem powiedzą sobie sakramentalne „tak” w Urzędzie Stanu Cywilnego. Marika od 2 dni nie potrafi znaleźć sobie miejsca, a ja razem z nią. Wiem, że to nie jak będę stała przed urzędnikiem USC, ale tak jakoś nie mogę pohamować emocji. Cieszę się z ich szczęścia. Wybija godzina 12, a ja jestem w proszku. Jeszcze nieumalowana, uczesana, a za 1,5 godziny mamy się zjawić w USC. Monia pospiesz się bo naprawdę się nie wyrobimy – pogania mnie Maciek. O 13 byłam już gotowa. Włosy wyprostowane, trochę natapirowane na szczęście nie wyginały się we wszystkie strony jak to miały w zwyczaju. Oczy lekko podkreślone czarną kredką i tuszem do rzęs. Na nogach beżowe kozaki pasujące do koloru sukienki. Tylko jeszcze założę kolczyki i mogę wyjść z domu. 13.25 jesteśmy już pod USC bardzo się denerwuje, nawet bardziej niż przed własnym ślubem. Maciek uspokaja mnie nawet kiedy udaję, że nic się nie dzieje. My po prostu dogadujemy się bez słów. Wreszcie nadeszła ta chwila. Wchodzimy do sali, uśmiechnięci od ucha do ucha. Emocje chyba już opadły. Przed rozpoczęciem ceremonii tylko proszę moją istotkę, którą noszę pod sercem, aby nie zrobiła głupoty i nie przeszkodziła nam w ceremonii. Cała ceremonia przeszła dość szybko. Ola tylko raz zaczęła wiercić się w brzuszku, trochę kopiąc, co na mojej twarzy wywołało jeszcze bardziej uśmiech. Maciek wraz z młodą parą zbierał grosiki, ale oczywiście oni mi zabronili tego zrobić ze względu na ciążę. Bali się chyba, że zamiast bawić się na weselu wylądują ze mną na oddziale w szpitalu. Ta jasne. Już pomału się do tego przyzwyczajam, że nawet szklanki nie wolno mi podnieść, a co dopiero włożyć do zmywarki czy ją umyć. Dobrze, że za kilka miesięcy będę już miała to za sobą. Bawiliśmy się do rana. Tak bawiliśmy się, bardziej mogę powiedzieć oni się bawili, a ja sącząc soczek i przekąszając co nieco (kiszone ogórki) patrzyłam na ich wygibasy na parkiecie. Czasami udało mi się namówić mojego męża na zatańczenie bardzo wolnej piosenki, co tak naprawdę graniczyło z cudem. Nie wiem dlaczego praktycznie bez żadnego ale się zgodził. Cała impreza skończyła się około 6 rano, a pierwsze co zrobiłam gdy weszłam to rzuciłam się na łóżko. Nawet nie wiem kiedy zasnęłam w objęciach mojego ukochanego męża.

4 miesiące później...

Już od miesiąca mam spakowana torbę niby termin mam wyznaczony na 21 kwietnia to małej nie spieszy się z przyjściem na świat. Piotrek nie może się doczekać siostrzyczki, wcale się jemu nie dziwię. Maciek co 10 minut pyta się mi czy to już nie ten moment. Jeszcze kilka dni, a z nim zwariuje. Nie wiem co mu zrobię jak za chwilę się spyta mnie po raz enty z kolei. Bardziej się denerwuje niż ja, chociaż to ja będę syczała z bólu prąc, aby ta mała istotka mogła przyjść na świat. Wiem, że będzie przy mnie, ale nie wiem czy dotrwa do pierwszego krzyku naszego maleństwa. Ważne, że będzie się starał. 21 kwietnia wstałam dość wcześnie rano. Przypuszczałam, że to chyba będzie ten dzień. Budząc Maćka widziałam jego strach w oczach. Bardzo się bał. Już wczoraj zawieźliśmy Piotrka do dziadków. Powoli kroczyłam do samochodu. Tak jak wcześniej przypuszczałam wyglądałam jak ciężarówka. Pomału doszłam do samochodu. W ciągu 15 minut byliśmy już przed szpitalem, a ponoć w mieście powinno się jeździć 50 km/h w Maćka przypadku 100 km/h, łamiąc przy tym kilka możliwych zasad. Około godziny 10 byliśmy już na oddziale patologii ciąży. Lekarka ostudziła mnie jak i Maćka mówiąc mu, że na pewno nie mamy się denerwować bo dzidziusiowi nie spieszy się do przyjścia na świat. Bardziej to Maciek się denerwował niż ja. Sprawdzał 15 razy torbę czy mam wszystko co mi potrzeba i pytał się chyba z 10000000 razy czy niczego nie potrzebuje. Po południu odwiedzili nas rodzice z Piotrkiem i Marika z Michałem. Bardzo się cieszyłam z ich odwiedzin bo już pomału nie wytrzymywałam z Maćkiem.

23 kwietnia. Od samiutkiego rana bardzo źle się czułam pani doktor przeczuwała, że dzisiaj albo najpóźniej w nocy na świat przyjdzie nasza wymarzona Ola. Maciek w tym dniu był nie do wytrzymania. Najchętniej bym go wyrzuciła za drzwi, ale jakoś nie potrafiłam tego zrobić. Wiem, że przeżywał razem ze mną, ale przez ten ból i złe samopoczucie nie byłam sobą. Około 18 zaczynały mi odchodzić wody płodowe, skurcze się pogłębiały i szykowano mnie na salę porodową. Maciek był cały czas ze mną. Taki mąż to skarb. Zrobił tak jak obiecał, ale czy wytrzyma do końca porodu. Nie wiem, ale i tak będę szczęśliwa, że chociaż próbował. O 20 zaczął się właściwy poród skurcze już były takie silne, że zwijałam się z bólu, nie mówiąc o krzyku, który pewnie było słychać na pół Wrocławia. O 20.53 ważącą 3,800 kg i mierzącą 58 cm przywitaliśmy wraz z lekarzami na świecie Aleksandrę Marię Nowakowską. Nigdy nie widziałam takiego Maćka, jakby mógł to obwiesił by narodziny naszej córki całemu światu. Co chwilę mówił. Ola nasza Ola. Kruszynko ty nasza. Jesteś taka piękna jak mama. Witamy cię na świecie. Mimo zmęczenia byłam szczęśliwa. Potwornie szczęśliwa. Miałam przy sobie 3 najważniejsze osoby w swoim życiu. Olkę, Piotrka i Maćka.

2 lata później...

Piotrek właśnie zaczął chodzić do szkoły, świetnie się uczy i nie mamy z nim żadnych problemów. Jak chłopaka ciągnie go do sportu, ale nie do piłki nożnej. Maciek jest zawiedziony takim obrotem spraw, ale razem z Piotrkiem gra w siatkówkę odbijając z nim piłkę. Ola już pięknie mówi, oczko w głowie tatusia. Nawet za nim ma oczy. Chłopaki będą za nią szaleli. Marika jest w ciąży. Michał tak samo się zachowuje jak Maciek, a Marika ma po prostu tego wszystkiego dosyć. Czasami zastanawia się czy nie podmienili jej męża. Cieszy się, że w końcu niedługo przyjdzie na świat ich kruszynka bo wątpię czy by wytrzymała z Michałem jeszcze przez kilka miesięcy.

10 lat później...

Dużo się u nas zmieniło. O 360 stopni. Olka już zaczęła chodzić do miejscowego gimnazjum, ma bardzo dobre wyniki w nauce. Często wspomina o siatkówce i koszykówce, ale szybko traci swój zapał. Boi się, że nie poradzi sobie z presją, że nie potrafi grać. Ostatnio taki łomot sprawiła swojemu bratu atakując w jego strefę, że się dziwiliśmy ile w sobie energii ma taka mała kruszynka. Kruszynka, która ma tylko 184 cm wzrostu. Piotrek od 5 lat gra w siatkówkę nawet z powodzeniem. Najpierw w Gwardii Wrocław na pozycji libero, a później na rozgrywającego. Po ukończeniu gimnazjum dostał się do SMS-u w Spale. Gdzie chodzi do miejscowego liceum. Mimo, że byliśmy przeciwni jego wyboru dalszej nauki teraz cieszymy się, że pozwoliliśmy mu na wybór takiej szkoły. Tęsknimy za nim bardzo. Dobrze, że widujemy się co jakiś czas przyjeżdżając na mecze bo nie wiem jakbym wytrzymywała te nasze rozłąki. Dobrze się uczy ma nawet najlepszą średnią w szkole. Z Maćkiem baliśmy się, że nie będzie przykładał się do nauki tylko treningi, treningi i jeszcze raz treningi. O to, że popadnie w złe towarzystwo raczej nie baliśmy się bo wiedzieliśmy, że mimo swojego wieku jest bardzo odpowiedzialny. Nawet został powołany do szerokiej kadry na Mistrzostwa Świata Kadetów, interesują się nim inne kluby młodej ligi. Wiem, że duża przed nim droga by znaleźć się w pierwszej 12, ale i tak jestem dumna z niego tak samo jak Maciek i Ola. Ma dziewczynę ma na imię Paulina. Też jak Piotrek gra w siatkówce tylko, że na przyjęciu dzięki temu się poznali na jednym ze zgrupowań. Bardzo miła, sympatyczna. Ola podjęła decyzję w sprawie swojej kariery. Będę siatkarką, będę grała na ataku rzuciła pewnego dnia przychodząc ze szkoły nawet nie dając nam dojść do słowa. Cieszymy się, że nasze dzieci wybrały taką drogę jaką chcą podążać. Lecz martwi nas to czy poradzą sobie w życiu. Bardzo z Maćkiem byśmy tego chcieli żeby zajmowali się tym co ich naprawdę interesuje. Marika z Michałem są ze sobą, Mają dwójkę dzieci prawie 10 - letnią Michalinę i 8 - letniego Kamila. Na szczęście nie ciągnie ich do siatkówki. Cieszymy się, że mamy takich przyjaciół bo dzięki nim się poznaliśmy.

Ślub

„Miłość cierpliwa jest,
łaskawa jest.
Miłość nie zazdrości,
nie szuka poklasku,
nie unosi się pychą;
nie dopuszcza się bezwstydu,
nie szuka swego,
nie unosi się gniewem,
nie pamięta złego;
 nie cieszy się z niesprawiedliwości,
lecz współweseli się z prawdą.
Wszystko znosi,
wszystkiemu wierzy,
we wszystkim pokłada nadzieję,
wszystko przetrzyma.
Miłość nigdy nie ustaje,
[nie jest] jak proroctwa, które się skończą,
albo jak dar języków, który zniknie,
lub jak wiedza, której zabraknie.” 

Św. Paweł – List do Koryntian ( 1 Kor, 13 )

Ostatnie godziny wolności. Zaczynam powoli się denerwować. Obgryzam paznokcie, których tak praktycznie nie mam. Stara, a głupia powtarzam to sobie. Wciąż patrzę na zegarek, sprawdzając, która jest godzina. Wiem, że dobrze robię wychodząc za Maćka, że to odpowiedni kandydat na męża, ale to wszystko co będzie się działo w kościele jakoś mnie przeraża. Kocham go. Jutro wylatujemy na miesiąc miodowy, który będzie trwał tylko tydzień. Walizki już dawno spakowane, czekają tylko na wylot z Polski. Włochy, Rzym, góry, piękne zabytki. Tego właśnie mi trzeba. Ostatnie miesiące bardzo mnie wykończyły. Ciągłe planowanie wesela, dopinanie wszystkiego. Suknia, dodatki, buty. Muszę się zresetować, żeby mieć siłę, zanim z Maćkiem wyjedziemy na porządne wakacje, a prędko się nie zanosi na to. Zadzwonił dzwonek. Spodziewałam się fryzjerki i kosmetyczki. Tak to właśnie one. Rozmawiamy o wszystkim i o niczym. Nawet nie wiem kiedy ten czas szybko minął, a moje włosy, paznokcie i makijaż wyglądały zniewalająco, nawet sama nie spodziewałam się takiego efektu. Już za dwie godziny będę szła do ołtarza z moim tatą za rękę. Coraz bardziej się denerwuje. Chciałabym mieć to już dawno za sobą. Wyluzuj się – powtarzałam. Za godzinę ślub. Razem z Maćkiem i Piotrkiem, który spał u Maćka czekamy na naszych rodziców. Przyszli dali nam błogosławieństwo i razem ze świadkami zeszliśmy na dół, wsiadając do samochodów. Dojechaliśmy do kościoła. Poszliśmy do zachrystii. Przez dłuższą chwilę rozmawialiśmy z proboszczem, który udzielić nam ślubu. Zauważa, że się denerwujemy stara się nas uspokoić. Dodaje słowa otuchy. Jesteśmy trochę mniej zestresowani. Ostatnie chwile przed rozpoczęciem ceremonii spędziliśmy osobno. Bałam się, że w ostatniej chwili z ślubu będzie nici, że Maciek nas zostawi, a ja po tym wszystkim się nie pozbieram. Bałam się o Piotrka. Dla mnie on zawsze będzie najważniejszy. Głupia jesteś on cię kocha. Nigdy cię nie zostawi. Przysięgał to tobie. – powtarzałam sobie w myślach. Nadeszła ta chwila. Wraz z ojcem dochodziłam do ołtarza, przy którym już stał mój ukochany z wielkim uśmiechem na twarzy. Już się nie bałam. Ciśnienie chyba ze mnie uszło. Trwała msza, aż w końcu przyszedł czas na złożenie przysięgi małżeńskiej, przed sobą, Panem Bogiem i wszystkimi zgromadzonymi gośćmi w kościele.

-Ja Maciej biorę sobie Ciebie Moniko za żonę i ślubuję Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz, że Cię nie opuszczę aż do śmierci. Tak mi dopomóż Panie Boże Wszechmogący w Trójcy Jedyny i Wszyscy Święci.

-Ja Monika biorę sobie Ciebie Macieju za męża i ślubuję Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz, że Cię nie opuszczę aż do śmierci. Tak mi dopomóż Panie Boże Wszechmogący w Trójcy Jedyny i Wszyscy Święci.

Założyliśmy sobie złote obrączki z wygrawerowaną datą ślubu i naszymi imionami, które wcześniej podał nam Piotrek. A teraz możesz pocałować Pannę Młodą. – powiedział ksiądz i nawet nie zdążyłam spojrzeć w Maćkowe oczy, czułam tylko dotyk jego warg na moich. Szybki jest jakby nasze wcześniejsze pocałunki czymś innym się różniły. Byłam szczęśliwa. Wyszliśmy przed kościół. Odebraliśmy prezenty i kwiaty, wysłuchaliśmy życzeń i szybko zbieraliśmy grosiki, którymi zostaliśmy obrzuceni po wyjściu z kościoła. Razem z gośćmi udaliśmy się do restauracji, w której miało odbyć się wesele. Na szczęście obok był  mały pensjonat gdzie zamówiliśmy wcześniej pokoje dla naszych gości, którzy mieszkali daleko od nas. Wchodząc do lokalu zostaliśmy przywitani chlebem i solą. Jedzenie wszystkim smakowało. Impreza się rozkręcała. Pokroiliśmy piętrowy tort, wypiliśmy kilka toastów za nas. Północ. Przyszedł czas na oczepiny. Szczęście nas chyba kocha. Mój kwiaty złapała Marika, a muszkę Pana Młodego Michał. Gdy zapinałam Marice welon przeczuwałam, że coś się jeszcze tej nocy stanie, tylko nie wiedziałam jeszcze co. Po tańcu Nowej Młodej Pary dziwnie przeszedł mnie dreszcz. To nie był dreszcz spowodowany tym, że na sali było zimno bo wręcz przeciwnie nie dało się wytrzymać, mieliśmy wszystkie drzwi i okna pootwierane na jak najbardziej się da, ani taki, że się czegoś bałam. Dziwnie się z tym czułam. Po chwili zobaczyłam, że Michał szuka coś w spodniach. Już wiedziałam o co chodzi. Szuka czerwonego pudełka z pierścionkiem. Tak właśnie miał zamiar spytać się Marice czy zostanie jego żoną. Wszyscy ze zdziwieniem patrzyli się na nich tylko ja cieszyłam się jak głupia. Nagle cisza. Nie była to niezręczna cisza wręcz przeciwnie.

-Mariko wiem, że jesteśmy razem dość krótko, ale znamy się długo. Nigdy nie kochałem żadnej dziewczyny jak ciebie. Wiem, że ty też mnie kochasz. To znaczy tak mi się wydaje. Czy zostaniesz moją żoną??

-Tak głupolu. Tak zostanę twoją żoną. Już myślałam, że nigdy się nie odważysz. Kocham cię.

Michał założył jej pierścionek na palec. Wszyscy zaczęli skandować głośno „gorzko, gorzko”, aż w końcu się pocałowali. Porozmawialiśmy trochę z narzeczonymi, mówiąc, że takiego suprajsa nam zrobili, że głowa mała. Jeszcze chyba do nas to wszystko nie dotarło. Zaczęliśmy dalej się bawić. Poprosiliśmy naszych rodziców na środek sali podziękowaliśmy im za wszystko co dla nas zrobili. Przetańczyliśmy z nimi w kółku całą piosenkę dedykowaną właśnie dla nich. „Cudownych Rodziców mam” tak właśnie się nazywała. Niektórzy z naszych gości już dawno pożegnali się z weselem bo po wypiciu zbyt dużej dawki alkoholu spali na krzesłach. My jakoś się wstrzymywaliśmy. Nie wypadało na własnym weselu się tak upić. Mały już dawno spał. Już nie czułam stóp od tańczenia. Kiedy tylko się dawało zdejmowałam moje ukochane szpilki, jednak co chwilę ktoś mnie wołał do tańca. Nie wypadało odmówić. W końcu to jest tylko jeden dzień w swoim życiu. Trochę rozmawiałam z ciotkami, wujami mojego męża. Jak to ładnie brzmi, nie wiem jak się do tego przyzwyczaję. Po 6 opuszczaliśmy salę. Poszliśmy do pensjonatu, w którym mieliśmy zamówione pokoje. Wzięliśmy klucz od pani recepcjonistki zachowując się w miarę cicho, aby nie pobudzić innych gości. Dalej sami możecie się domyślać co się działo. Na pewno nie byliśmy spokojni. Po wszystkim szybko usnęliśmy bo w końcu jutro popołudniu wylatujemy do Włoszech. Strasznie się boję tego lotu bo nigdy nie latałam samolotami, ale nie ma co się martwic na zapas. Zobaczymy co będzie później teraz tylko wiem, że chcę być blisko niego. Tak dzisiaj już mogę to powiedzieć. Blisko mojego męża.

***

Niespodzianka!!! Wiem, że ostatnio nawaliłam i się mnie wogóle nie spodziwaliście, ale jakoś wena przyszła i tak wyszło, że powróciłam. Powiem wprost nie owijając w bawełnę. Nie podoba mi się ten rozdział może przez to, że w ciągu 15 lat nie byłam na żadnym weselu, a byłam zbyt mała żeby pomiętać dokładnie wszystko co się tam działo i nie umiem opisywać całej tej ceremonii w kościele i wesela chociaż wzorowałam się na weselach opisywanych w innych blogach lub opowiadań moich koleżanek przy okazji oglądając kilka płyt z tego wydarzenia. Chciałabym tylko o komentarze czy wam sie niepodoba czy podoba. Dziękuje z góry za wszystkie pozytywne i negatywne komentarze jeżeli jakieś będą. Pozdrwaiam z mega upalnych Kujaw. Nie wiem jak ja jutro wytrzymam przy ponad 35 stopniowym upale.